تحولات تاریخی شیوههای تدریس و آموزش
برنامه آموزشی هر کشور مبتنی بر نوعی نگرش به فرایند رشد و شیوه یادگیری انسان است، که از تولید نیروهای انسانی مورد نیاز کارخانجات صنعتی تا رشد همه جانبه نیروهای بالقوه انسان را شامل میشوند. امروز بسیاری از صاحبنظران نقائص ساختار و برنامه آموزشی را یکی از عوامل پایه در مشکلات اجتماعی و صنعتی کشور میدانند و همزمان راه حل بخش عمدهای از مشکلات را نیز در رشد و ارتقای این ساختار میبینند. ساختار آموزشی ما مبتنی بر چه فرضهایی در مورد انسان است؟ این ساختار چه زمانی و چگونه به وجود آمد؟ و تا چه حد از تجارب پیشینه غنی علمی کشور بهرهمند است؟
در این سخنرانی ، کوشش خواهد شد در راستای یک نقد سازنده از ساختار آموزشی امروز کشورمان، ریشهها و تاریخچه شکلگیری شیوه های امروزی آن مورد بررسی قرار گیرد، در این مسیر ابتدا دیدگاه های حکمای ایرانی مسلمان در زمینه مسئله رشد و آموزش و سپس تحولات نظریههای آموزشی در کشورهای صنعتی به اختصار مرور میشود.همچنین در بحثی تاریخی به پیشینه علمی و آموزشی ایران پرداخته میشود و چگونگی شکلگیری ساختارهای رسمی امروزی و شیوهههای جاری در تدریس و ارزشیابی مطرح میگردد. نهایتاً برخی از تلاشهای صورت گرفته در چند دهه اخیر برای انطباق بیشتر ساختار آموزشی با نیازهای ملّی، و افق آينده مورد بحث قرار خواهند گرفت.