زمینههای رشد خلاقیت
توجّه به خلّاقیت در آموزش امری ستوده است. امّا حرکت به سوی پرورش دانشآموزان یا دانشجویان خلّاق به آسانی برگزاری یک کلاس، مثلاً برای بالا بردن مهارتهای کامپیوتری افراد نیست. به نظر میرسد خلّاقیت حقیقی نیازمند تحولات مهمّی در ساز وکارهای آموزشی است.
فرزندان ما بایستی بتوانند از محصور ماندن در چارچوب معلومات رسمی پرهیز نموده،و در پاسخ با یک نیاز اصیل که خود نیز آن را لمس کرده و از انگیزه کافی برای پاسخگویی به آن برخوردارند، به تلاش و آفرینش فکری دست بزنند. به این ترتیب حجم بالای اطلاعات درسی مورد ارزشیابی بدون آن که مجال قابل توجّهی برای تفکّر و تعمّق وجود داشته باشد، یا انقطاع برنامه آموزش از نیازهای ملموس بومی و ملّی، خود مانعی بر سر راه خلّاقیت است. گذشته از لزوم توجه به این پیشنیازهای اساسی خلّاقیت، شیوههای تدریس و ارزشیابی نیز بر بروز یا عدم بروز خلّاقیتهای فراگیران مؤثّر هستند، و در این زمینه رویکرد محیط آموزشی به مسائلی مانند نحوه تدریس، پاداشدهی، رقابت و برتابیدن تفاوتهای فردی حائز اهمّیت است.
در این سخنرانی ضمن پرداختن به زمینههای مساعد و نامساعد خلاقیت، راهبردهای ارتقای خلاقیت و کارآمدی فارغ التحصیلان مورد بحث و بررسی قرار میگیرد.