بخش چهارم از مبحث خانواده، بر دوران نوجوانی فرزند متمرکز می‌‌شود. جمعیّت قابل توجهی  از والدین از فقدان رابطه قوی و درک متقابل بین خود و فرزندان شکایت دارند. گروهی نیز این فاصله را از ویژگی‌‌های گریزناپذیر عصر حاضر می‌‌دانند.  امّا آیا به راستی این والدین راه درستی را در تربیت فرزندان طی کرده‌‌اند؟ آیا صَرف تأمین امکانات برای رشد فرزندان کافی است؟ واقعیت آن است که آن چه از دید نوجوان “پدری کردن” را معنا می‌‌کند، داشتن وقت مشترک با پدران  است .

در این سخنرانی، مراحل و نیازهای طبیعی رشد نوجوان در این دوره مرور می‌‌شود، و نشان داده خواهد شد که اگرچه عصر حاضر با برخی از ویژگی‌‌های خاص جوانان این عصر مرتبط است، اما با شناخت این ویژگی‌‌ها، و توجه به نیازها، و البته با صرف وقت و عشق، می‌‌توان مسیر بین فرزند و والدین را با موفقیت طی نمود و  فاصله والدین و فرزندان به هیچ وجه یک ویژگی گریزناپذیر عصر و زمانه نیست! علاوه بر این، به مسائلی از قبیل حدود آزادی و کنترل در تربیت، نحوه مواجهه با رفتارهای ناپسند و طرز برخورد با خشم نوجوانان اشاره خواهد شد.    در این سخنرانی به این سوال پرداخته می‌‌شود که چگونه می‌‌توان در وقت‌‌های مشترک، دنیایی مشترک ساخت که بقای یک رابطه سرشار را بین والدین و فرزندانی مستقل و مسئول  نوید می‌‌دهد.