جلسات کارگروه هم­‌اندیشی “ارتقای فضای انسانی دانشگاه”، (اولین جلسه در بهار ۱۳۸۸، تعداد جلسات: ۶جلسه)

گزیده برخی از دیدگاه‌های ابراز شده در این جلسه:

آقای ساویز (مشاور دانشگاه): در دوره دبیرستان بزرگ‌ترین هدف برای دانش‌آموزان ورود به دانشگاه مطرح می‌شود، دانشجو وقتی به دانشگاه می‌رسد دیگر هدفی پیش روی خود ندارد، اگرچه انرژی و اشتیاق لازم را دارد. لذا بعد از مدتی با کم‌انگیزگی،یا افت تحصیلی، مواجه می‌گردد. بایستی دانشجوی ما هدفی والاتر از صرف ورود به دانشگاه داشته باشد و اخذ مدرک تحصیلی یا پرستیژ اجتماعی تنها هدف او نباشد.

آقای چلداوی (هیئت علمی دانشکده مهندسی برق): اولین چیزی که باید در مورد دانشگاه مطرح شود این است که دانشگاه مکانی برای ساخت انسان است… به نظر من هدف اصلی ما در دانشگاه باید این باشد که ما انسان متعهد و متخصّص بسازیم که البتّه در این مسیر مشکلات بسیاری وجود دارد…

آقای شفیعا (هیئت علمی دانشکده مهندسی صنایع): در دبیرستان می‌خواستیم دانش‌آموز مسئله‌ای را که یادش داده بودیم حل کند. اما این‌جا فرق می‌کند. به جای انباشت اطلاعات در ذهن دانشجو باید رویکردی مسئله‌گرا داشت و با ایجاد چالش او را وادار به جستجو نمود.

آقای کاکایی (هیئت علمی دانشکده مهندسی خودرو): فضای خود اساتید محتاج بررسی است. ملاک ارتقا مقالات ISI است. چگونه استاد می‌تواند به نیاز دانشجوی سال اول به فعّالیت‌های هیجان‌انگیز پژوهشی توجه کند وقتی سیستم او را به تولید مقاله ISI سوق می‌دهد؟

آقای ریاحی (هیئت علمی دانشکده مهندسی مکانیک): بایستی برای هدف این کارگروه یک چشم-انداز و یک مأموریت تعریف کنیم… دانشجویی که به محیط ما می‌آید سؤال دارد. اوّل لازم است به دانشجویانمان بگوییم چرا این‌جا استاد شده‌ایم. این انگیزه عشق است و من به دانشجویانم گفته‌ام سختی‌ها در مسیر زندگی و هدف طبیعی است. ما بایستی بتوانیم احساس نزدیکی، هم‌جنس بودن و هم‌افق بودن استاد و دانشجو را برقرار کنیم…

آقای فتحیان (هیئت علمی دانشکده مهندسی صنایع): فضای انسانی خوب فضایی است که منطبق بر فطرت انسانی باشد، فضایی که در آن از ضدّارزش‌ها دوری می‌شود. برای رسیدن به چنین فضایی چه باید کرد؟ باید به تعالی دانشجو بیاندیشیم، به دانشجو احترام نهاده و فضای اعتماد بین استاد و دانشجو را تقویت نماییم. نقطه ضعف ما در حوزه پرورش است، معاونت آموزشی داریم، اما معاونت پرورشی نداریم.

جلسات کارگروه هم‌­اندیشی “ارتباط فیزیک، عرفان، و فلسفه”، (اولین جلسه در بهار ۱۳۸۸،  تعداد جلسات:  ۳ جلسه)

 گزیده برخی از دیدگاه‌های ابراز شده در این جلسه:

آقای اشراقی (هیئت علمی دانشکده فیزیک): نیاز به فلسفه در جامعه و در تمامی شاخه‌های علمی صد در صد احساس می‌شود. نوع روش و نگرش ما به جهان بر عملکرد و دریافت‌های علمی ما تأثیر دارد. سوالاتی مطرح است: آیا علومی که در اختیار ماست، “علم” است یا نه؟ تعریف علم چیست؟ تعریف Knowledge چیست؟ آیا آگاهی و خبر است؟ در آخر، بشریت باید به دنبال کدام باشد؟ این قدم اول است. در مرحله دوم، آیا باید با متافیزیک ارتباطی داشته باشیم یا نه؟ …

آقای ساویز (مشاور دانشگاه): آن‌چه ما امروز به عنوان علم بدان دست یافته‌ایم مقدار کمی از آن چیزی است که در پس پرده عالم است. ما چیزی را تولید و خلق نکرده‌ایم. اگر پانصد سال قبل می‌گفتیم پرنده‌ای آهنی هست که در آن می نشینیم و پرواز می‌کنیم می‌گفتند این سخن دیوانگان است! اما امروز حتّی برای هر کودکی قابل درک است. در واقع جهان هستی مجرد از توهمات و نظریات ماست و ما به اندازه وسعمان از آن درک می‌کنیم. لذا اگر تنها محسوسات را بپذیریم، آن‌گاه همواره نسبت به علم آینده در توهم خواهیم بود.

آقای چلداوی (هیئت علمی دانشکده مهندسی برق): زیباترین احساسی که انسان می‌تواند تجربه کند احساس عرفان است و این منبع علم حقیقی است. اگر مااینجا کارگروه‌هایی تشکیل داده‌ایم برای این است که باید در جهان حرف‌های تازه و بزرگ علمی بزنیم… ما گمشده‌ای در دانشگاه داریم که اگر آن را بیابیم و با همین علومی که اکنون داریم تلفیق کنیم به نتایج خارق‌العاده‌ای دست پیدا خواهیم کرد.

آقای بوترابی (هیئت علمی دانشکده مهندسی مواد): یک موقع می‌گوییم چرا حرکت محقّق است؟ چگونه این به دنبال آن می‌چرخد؟ چرا ستاره محقّق است؟ چرا وجود محقّق است؟ چرا نیستی غلبه ندارد؟ چرا، یعنی سوال آنتولوژیک…

آقای علی آبادی (هیئت علمی دانشکده معماری و شهرسازی): اگر عالم هستی را یک حقیقت واحد و یکپارجه‌ای تصوّر کنیم و در عین حال برای او به ظاهر اعضا و جوارحی مستقل از هم قلمداد کنیم، این کثرتی است که در دل خودش وحدتی حقیقی را دارد…. به قول امام صادق (ع) طبیعت محفل خداست، فاعل در طبیعت خود خداست و خود حقیقت است که شما می‌خواهید نسبت به آن دانش کسب کنید.